نانا که کنجکاو بود بداند بابا چه کار می‌کند، از او پرسید که چرا چندین بار همان سکه‌ها را با دقت بررسی می کند. بابا جواب داد: بِتا (پسر عزیز) درست است که من همان کار را بارها و بارها تکرار می‌کنم و همان حرفها را تکرار می‌کنم. به درخت انبه روبروی خود نگاه کن. سرشار از شکوفه است. برگها به سختی قابل مشاهده هستند. اگر قرار باشد همه‌ی گلهای درخت تبدیل به میوه شوند، آیا شاخه‌ها می‌توانند وزن را تحمل کنند؟ اما به این صورت اتفاق نمیفتد. بیشتر گلها توسط باد از بین می‌رود. بسیاری دیگر خود به خود می‌ریزند. فقط بعضی از آنها تبدیل به میوه می‌شوند. از این بعضی‌ها، تعدادی توسط سنجابها، پرندگان یا میمونها خورده می‌شوند. به این ترتیب نود درصد گلها منجر به میوه نمی‌شوند. فقط ده درصد روی درخت می‌مانند. اینطور نیست؟ آنها موافقت کردند که چنین است.
بابا ادامه داد: به همین ترتیب هزاران مرید پیش من می‌آیند. آیا تمام آنها تبدیل به مریدان خوبی می‌شوند؟ بسیاری در میانه راه رها می‌کنند. بعضی برای برآورده شدن خواسته‌های خود می‌آیند. بعضی به دنبال ثروت هستند. بسیاری یا برای تحصیل یا در ارتباط با شغل، ازدواج یا دیگر خواسته‌های شخصی خودشان می‌آیند. در هر کدام از آنها کم و کاستی یا چیز دیگری وجود دارد. هیچ‌کسی به خاطر خود من نمی‌آید. من یک چیز گرانبها برای پیشکش در خزانه خود دارم. اما هیچ کس به دنبال آن نیست. به همین دلیل است که آنها (سکه‌ها) را بررسی می‌کنم. در بین این سکه‌ها بعضی کهنه، بعضی کم ‌ارزش و بعضی کج شده و بی‌ارزش هستند.
همان‌طور که من در حال بررسی عیوب این سکه‌ها هستم، در بین مریدانی که پیش من می‌آیند هم به دنبال نقص هستم. من سعی می‌کنم بفهمم چه عیوبی در این افراد وجود دارد و آیا با وجود آن کاستی‌ها آنها واقعا می‌توانند حقیقت من را درک کنند. آنها من را می‌خواهند، اما تمام خواسته‌های آنها مربوط به موارد دنیوی است. چطور می‌توانند با این نگرش به من برسند؟ اگر وارد قطار اشتباهی شوید که در جهت دیگری حرکت می‌‌کند، چطور می‌توانید به مقصد خود برسید؟ آنها من را می‌خواهند، اما برای درک من تلاشی نمی‌کنند. در بین کسانی که پیش من می‌آیند، از هر هزار نفر فقط یک نفر است که واقعا برای شناخت من تلاش می‌کند.
ذهنِ به “اصطلاح” مریدان در مسیرهای نادرست تغییر جهت می‌دهد. اگر آرزوهایشان برآورده شود، مرا ستایش می‌کنند. اما به محض اینکه خواسته‌ای محقق نشود، به حدی می‌رسند که حتی به من ناسزا می‌گویند. حتی در ضمن اینکه آنها برای درک من تلاش می‌کنند، سر تا پا در شک و تردید هستند. حتی بعضی‌ها وقتی آرزوهای دنیوی آنها برآورده نمی‌شود، مرا ترک می‌کنند. آنها به هیچ‌وجه مریدان خالص و واقعی نیستند. بابا گفت: آنها در واقع بدترین گناهکاران هستند. چطور می‌توانند به من برسند؟