من همیشه پیام یا دانشی که برای من آمده یا حقیقتی که برایم اتفاق افتاده را به دنیا می‌گویم. من چیز دیگری بلد نیستم. من هیچ دانش اکتسابی که منتظر طغیان و فوران در من باشد را ندارم. من همیشه خالی هستم. به آن شکل من هیچ برنامه‌ای ندارم و همیشه آزاد هستم. چه چیزی را می‌توان واقعا متعلق به خود بدانیم؟ آنچه برای ما اتفاق افتاده یا آنچه با ما است و نه هیچ چیز دیگری. مابقی همگی اقتباس شده است. از آنجا که من یک جسم دارم، تمام نیازهای هر بدنی را دارم. از آنجا که من یک ذهن جاری و عملگرا دارم، با هر حس و احساسی مرتبط با هر ذهن عملگرایی، همسو و هماهنگ می‌شوم. از آنجایی که من عقل دارم، گاهی از دانش لذت می‌برم. اما، من هیچ کدام از اینها نیستم. من فقط در سطح عملکردی و فقط بر اساس نیاز به همه اینها وصل هستم. من جدایی خود از همه‌ی اینها را حفظ می‌کنم تا هیچ‌وقت من را محدود نکنند. تا جایی که باید، لذتها و دردها را حس می‌کنم. نه بیشتر و نه کمتر. من با کسی که جسم، ذهن، منیت و عقل دارد فرقی ندارم. من دوست دارم اصالت و خلوص این تناسخ را همواره حفظ کنم تا از همه‌ی سردرگمی‌ها و تجسم و فرافکنی‌های “بزرگتر از زندگی” خودداری کنم. احساس می‌کنم کشف و شهودی‌های به ظاهر خارق العاده‌ای که داشتم قابل دستیابی برای هر کسی است. من خاص نیستم. اما به یاد داشته باشید، کلید و راه‌حل در درون شما است. وقتی دانش از درون به بیرون ساطع شود، واقعی است. مابقی دانش‌ها اکتسابی است و تجربه یا راهنمایی فرد دیگری است. مشکل دانش اکتسابی این است که می‌تواند به یک بار و سنگینی، تعصب یا باوری تبدیل شود که بدون آگاهی ما از آن، منیت را پرورش دهد. هنگامی که منیت غالب ‌شود، میل و تمنا برای اثبات به دنیا تبدیل به یک نیاز مبرم می‌شود. اینها همه تله است. من همیشه از آن فاصله می‌گیرم. چیزی برای اثبات به دنیا وجود ندارد. تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که حقیقت خود را در نهایت صداقت زندگی کنیم. کسانی که واقعا شما را دوست دارند، هرگز در تابستان‌ها، زمستان‌ها، بهار و باران‌های زندگی، شما را ترک نخواهند کرد. کسانی که اهمیت نمی‌دهند بی‌درنگ شما را رها خواهند کرد. برای آنها طلب سعادت کنید و همراه با صلح و عشق آنها را راهی کنید و هیچ وقت متنفر نباشید.